Wie hadden we op de (kunstmest)korrel?!

Zaterdag 22 oktober 2016 vond voor de 26^e keer de Strontraceloop in Workum plaats. Er deed weer een leuk aantal Lab-leden mee, verdeeld over de drie afstanden 7, 11 en 15 km. Het 15 km parcours van de jubileumeditie van vorig jaar, kon – met dank aan It Fryske Gea- ook dit jaar weer gevolgd worden. Dat wil zeggen een (extra) stukje buitendijks door de Workumerwaard, ergens ter hoogte van Ferwoude en Gaast, zodat niet tweemaal dezelfde route behoeft te worden gevolgd om de afstand van 15 km te overbruggen. Het maakt het parcours veel aantrekkelijker. Met name het lopen over het onverharde grasdijkje van ongeveer 500 meter nabij Gaast is leuk. Het maakt oogcontact met het open IJsselmeerwater mogelijk. Lopen en landschapsbeleving gaan dan hand-in-hand. Of eigenlijk stap-na-stap.

Voor de middenafstand 11 km is nog geen oplossing gevonden wat betreft het voorkomen van dubbeling van een stuk parcours. Misschien is dat nog iets voor de evaluatie, ter verbetering van het draaiboek voor volgend jaar. Wellicht een uitstapje via de Tillefinne en het Súd door de stad?

De tijden konden deze keer sneller zijn dan vorig jaar. De weersomstandigheden waren perfect. Nagenoeg geen wind, licht bewolkt met een vriendelijk zonnetje en een temperatuur van rond de 12 graden. Velen liepen in korte broek en shirt met korte mouwen. Dat kan lang niet elke editie van de Strontraceloop.

Het draven over de weg ging mij gemakkelijk af. Zeker in vergelijking met de Gaasterlandtrail van 16 oktober. Trailen in het bos, of hardlopen op de weg is een flink verschil. ’t Is allebei wel dezelfde sport maar het gaat om een geheel andere discipline. Trailen moet zeer geconcentreerd gedaan worden. Het is van belang om de juiste focus op de ondergrond te houden. Tijd is daardoor niet zo belangrijk. Bij een wegwedstrijd kun je meer ontspannen om je heen kijken. Waar de voeten precies terecht komen, is niet zo spannend.

Bij de eindstreep wachtte publiek en een zwart-witte opblaaspoort. De finishende deelnemers werden op naam afgeroepen, de resultaten in tijd werden genoteerd, een extra waterpost. Keurig verzorgd allemaal.

Na afloop gingen we met een zakje kunstmest voldaan en tevreden naar huis. In de auto met carpoolers was de stemming zelfs wat uitgelaten. Ton Visser kwam ter sprake. Hij schitterde door afwezigheid maar had een oproep voor het beschikbaar stellen van een zakje kunstmest, voor zijn tuintje. Bijna wilde een enthousiaste deelnemer, we noemen hier geen namen, nog diezelfde zaterdagmiddag de inhoud van het zakje kunstmest door de brievenbus strooien. Maar uiteindelijk toch besloten het in ordentelijke staat,dat wil zeggen inclusief omhulsel, over te dragen. Wat zal het gazonnetje aan de Grote Dijlakker er volgend jaar fleurig bij staan!

Bauke Jansen