Roparun , een avontuur voor het leven !

Het weekend van 2,3 en 4 juni stond voor mij in het teken voor het rennen voor een goed doel!

Ik mocht dit jaar mee lopen met team 316 Roadrunners uit Rotterdam. Roparun, waarschijnlijk wel bekend bij jullie, zet zich in voor de palliatieve zorg voor kanker patiënten.

De Roparun, de naam zegt het al, is een estafette loop vanuit Parijs naar Rotterdam binnen 48 uur.
En Rentex Floron was een van onze sponsoren, grote dank hiervoor!!

De start
Na zes maanden voorbereiding en aftellen is het dan eindelijk zover: het eerste weekend juni.  Met een gezonde dosis spanning vertrekken we zaterdagmorgen om zes uur vanuit Schiedam naar Parijs. Rond het middaguurkwamen we daar aan.
Ons team bestond uit acht hardlopers en vier fietsers met daarnaast nog vier chauffeurs/navigators en natuurlijk ook nog de verzorgers voor de catering, fysiotherapeute en basecamp verdedigers!
Een uitgebreid team en je hebt ze allemaal ook echt nodig. Het team is verdeeld in twee subgroepen, subgroep A en B. Iedere subgroep bestond uit: vier hardlopers, twee fietsers en een eigen volgbus met chauffeur en navigator. In de volgbus van subteam B, het team waar ik in liep, hadden we voor mij twee bekenden mee. Meine, mijn eigen vriend en collega Patrick Bosma van het Cleanteam vervulden de rol als chauffeur/navigator. Het was voor mij erg bijzonder dat zij hierbij aanwezig waren en het gaf net dat extra stukje ondersteuning. Bedankt mannen!

Etappes
Het parcours van Parijs naar Rotterdam is opgedeeld, dit betekent dat subgroep A en B afwisselend van elkaar een etappe lopen van ongeveer 60 km. Binnen deze sessie wisselen de hardlopers om de kilometer. Peretappe loop je dus ongeveer 15 keer één kilometer. De volgbus heeft drie lopers in de bus en rijdt dan een kilometer verder om daar te kunnen wisselen van lopers. De eerste kilometers zijn best te overzien, ik heb natuurlijk een goede conditie en loopbasis maar man manman, bij iedere kilometer werd het zwaarder en dan voelt het alsof iedere kilometer steeds langer wordt. De wegen zijn niet altijd vlak, in Frankrijk en België moest ik bij iedere heuvel toch even slikken. Bij tijd en wijle kwam ik hier mijzelf wel even tegen en was het flink afzien.

Basecamp
Als er een sessie klaar was na 60 km stond er een basecamp waar, als we aankwamen, een heerlijkemaaltijd voor ons klaar stond met eenfysiotherapeut om ons van onze pijntjes te verlossen.Dit was af en toe echt genieten en noodzakelijk. Na even opgepept te zijn reden we weer 60 km verder en was er nog een moment om te proberen iets van rust te nemen. Ook waren er op het parcours delen van de route waar de volgauto niet met ons mee mocht. Op deze delen kwamen er extra fietsen uit de bus en werd er naast het hardlopen ook nog gefietst in de term run-bike-run. Hier fietsen we dus de route en wisselen we om de kilometer, dus drie fietsen op route en er is één loper.

Ervaring
Het was een super ervaring. Om hieraan mee te mogen doen is voor mij een grote wens en stond al erg lang op mijn verlanglijstje. Het was een zwaar avontuur, waarin de moeheid echt steeds meer gaat toeslaan en je jezelf meerdere malen tegenkomt. Een chronisch slaaptekort, want je wordt continue geprikkeld en bruist van de adrenaline. Dit heb je ook nodig om tot het einde te komen maar sloopt je zowel fysiek als mentaal. Slapen onderweg lukt ook bijna niet, er zijn wel veldbedden en daar lig je ook af en toe wel even op, maar in de buitenlucht in je slaapzakje kom je dan niet echt in slaap. Dit betekent dan ook dat je rond de 60 uur zonder slaap bent en dit gaat je steeds meer opbreken. Maar alles voor het goede doel en wat is er nou mooier dan je eigen hobby en passie te koppelen aan dit groot avontuur.

Avontuur
Een avontuur voor het leven, een beleving en ervaring die niemand je meer kan afpakken maar ook de teamspirit, de prikkelingen en bubbel waar ik mij drie dagen in bevond zijn echt onvergetelijk. Iedereen zit er op een moment helemaal doorheen. Maar de positiviteit in dit team, de complimenten die werden uitgedeeld en de bewondering voor elkaar, sleepten ons er allemaal door heen.

Naast je eigen team zijn de toeschouwers onderweg ook erg belangrijk. Dit geeft een boost en energie voor onderweg. Op iedere willekeurig klein dorpje van Frankrijk tot aan Nederland waren er kleine evenementen om de groep lopers hernieuwde energie mee te geven. We werden hier met open armen ontvangen en aangemoedigd om weer verder te gaan. Maar ook de nachtelijke sessie in Frankrijk en België waren een bijzondere belevenis en heeft grote indruk op mijn achtergelaten, in het donker, overal om je heen lampjes van de verlichtingsvesten die wij van 20.00 uur tot 8.00 moesten dragen en dan de zon op te zien komen, en van het landschap te mogen genieten…… Dit maak je niet vaak en is in woord: fantastisch.

In één van de laatste etappes kreeg Meine, mijn vriend, nog een mooie uitdaging aangereikt. Hij mocht een etappe meelopen doordat een teamgenoot een blessure had opgelopen. Door Meine één etappe te laten lopen kon deze loper de allerlaatste etappe zelf weer lopen. Daar gaat het om tijdens de Roparun, teamspirit en teamwork, met en voor elkaar!

Finish
En dan weet je dat het einde eindelijk in zicht is. Enerzijds ben je blij, anderzijds wordt de bubbel ook doorgeprikt, dit brengt veel emoties met zich mee. Na ruim 46 uur loop je Rotterdam in, je loopt dan  langs de Daniel den Hoek Kliniek waar de artsen, verplegers en patiëntenlangs het parcours gaan. Hier draait het allemaal om, daar doe je het voor en daar kwam ook het moment waar velen van ons echt kapot waren en stuk gingen, ze braken en waren de emoties niet meer de baas. Alles maar dan ook alles komt dan echt los. Als je dan een optelsom maakt dan kom je persoon op 70 kilometer hardlopen en ongeveer 80 kilometer fietsen. En dan bereik je het magische woord: FINISH en je wordt onthaald als een echte held, zo vreselijk bijzonder en dan te worden gehuldigd onder toeziend oog van de vele toeschouwers……. GEWELDIG!

Roparun , een avontuur voor het leven !